Hij is voltooid: De Ironman 70.3 West Friesland voor Kika
Een beknopt verslag

Zaterdag 25 juni. De spanning liep op. We kregen van de Kika-organisatie in Hoorn een laatste briefing; wat stond ons te wachten dit weekend!? Zij legden alles (nog eens) rustig uit en onderwijl werden er nog banden gewisseld. Mooiste moment van de briefing was de verrassing die Kika had georganiseerd. Een brief, kaart of in enkele gevallen hele schoenendozen vol met brieven en kaarten met persoonlijke boodschappen voor de deelnemers, van familie, vrienden, kennissen en sponsoren. Letterlijk tot tranen geroerd; bijna allemaal of er nu één kaart was, of een schoenendoos vol. Het ingezamelde bedrag werd ook bekend gemaakt; meer dan € 60.000 euro heeft de groep binnen weten te halen! ontzettend knap.

Na de briefing gingen we op de (race)fiets naar het terrein waar het evenement zou gaan plaatsvinden. Hier moesten we ons inchecken voor de Ironman. De fiets werd na inschrijfprocedure gecontroleerd en spullen moesten worden ingeleverd in de Transition zone voor Raceday. De spanning nam verder toe tijdens die handelingen, maar na het inleveren en de briefing vanuit de Ironman-organisatie was er de eerste grote ontlading; nu was het allemaal geregeld; nu alleen nog even doen…!

Zondagochtend 26 juni: Raceday! Om 4:42 ging mijn wekker (ik hou er van niet om niet op een ‘ronde’ tijd wakker te worden). Alles lag klaar, dus ik schoot zo in mijn Kika-trisuit en de warme kleding eroverheen. Mijn zwemmuts- en bril in de witte Ironman-tas, samen met mijn slippers en de benodigde gevulde bidons en etenswaar (repen en gelletjes) voor tijdens de wedstrijd.

Na het ontbijt dat tussen 5:00 en 5:20 plaatsvond, vertrokken we richting het startveld. Daar konden we nog de laatste zaken regelen en klaarleggen in de wisselzone en je fiets nog eens checken. Alles klaar! Om 6:30 sloot de wisselzone, nu op naar de startzone. Daar mochten wij de witte tas (voor na de wedstrijd) ophangen en in het juiste startvlak klaar gaan staan. Alle Kika deelnemers wenste elkaar nogmaals veel succes. De sfeer in de Kika groep was echt super!

De opzwepende muziek in het startvlak werd afgekapt; 7:00 uur; de start was daar! Zwemmen in de oude haven van Hoorn, alleen dat al: super gaaf! Met ook al een enorme groep mensen die aan de overzijde ons stond aan te moedigen, zelfs op dit onmenselijk vroege uur. Met piepjes die ik leek te herkennen als uit Mario Bros werden de zwemmers in koppels gestart. Ik startte ca. 7:30, maar helemaal zeker weet ik niet. Ik bedankte de vrijwilliger die mij door de start leidde en sprong het water in. De watertemperatuur was ca. 19 graden, zo voelde het ook. Het was heerlijk. De drukte overzichtelijk door de opgeknipte of rolling start. Tot en met de doorgang door de sluis ging het makkelijk, ik zwom lekker en had mijn slag en navigatie beter op orde dan in de kwart triatlon een week eerder in Noordwijk. In de sluis een soort verwarring, de muren leken op mij af te komen, ik stuurde niet goed. Maar ik kwam er goed doorheen. In het open water van de voorhaven, moest ik de nieuwe omgeving en route echt even in mij opnemen, ik stak mijn hoofd boven water en keek even voor mij uit…lag even stil, zette weer aan en zwom door. Ook hier ging het. op af en toe een kleine botsing na, op zich prima. De slag zat goed, alleen de navigatie bleek toch weer lastig. Ik was best uit koers geraakt en moest met een bochtje weer terug. Zwom per ongeluk over mensen heen en toen ik in die verwarring even stopte, zwommen er mensen weer tegen mij aan… “Rust houden”, dacht ik. En toen ik weer aanzette en verder ging kreeg ik een krampscheut in mijn rechter hamstring. Ik krijg nooit kramp met zwemmen (hooguit in mijn tenen gek genoeg en dat is onprettig, maar daar kun je rustig mee door zwemmen). Na beetje losschudden en strekken in het water, kon ik weer verder; de schoolslag vermijdend. Na de buitenhaven van Hoorn zwem je echt naar het open water (de Hoornse Hop) en daar golft het water meer. Mijn eerste slok IJsselmeerwater kreeg ik dan ook direct binnen. Ik moest even rusten, nadenken hoe te zwemmen: “Op de deining van de golven…als je hoog bent dan naar de ademhaling. De ritmische slag moest aangepast worden op die deining; dus soms iets langer doordrijven in je slag.”, sprak ik mijzelf toe. Het lukte aardig, maar dan ook weer navigeren… tot de eerste rode boei ging bleef dat navigeren echt zoeken. Toen door naar de tweede boei. De stroming nu uit een andere hoek, mee zo leek het. Alles voorspoedig en het navigeren lukte beter. Bij de tweede boei weer een bocht om, de stroming kwam nu weer echt vanaf de zijkant, herstellen na een paar slagen qua ademhalen en het navigeren leek mij goed te lukken; tot ik een tegenligger tegenkwam. De zwemmers die na mij waren gestart; iets te strak langs de lijn gezwommen zeg maar… na wat herstelwerk kwam ik in de juiste lijn. En na 42 minuten klom ik het water uit. Te traag, maar dit onderdeel zat er op en na mijn eerste kramp, had ik nergens last van gehad. Al met als was ik tevreden en ging op een drafje naar de wisselzone. Ik kon mijn tas direct vinden. Greep gelijk het eten dat Gunilla Boosma mij had aangeraden en deed mijn kleding aan. Ik kreeg mijn fietshirt, met daarop de namen van een aantal sponsors, niet makkelijk aan, één mouw bleek binnenste buiten te zitten; afijn, daar win of verlies ik uiteindelijk toch niet veel tijd mee. Met de fiets aan de hand naar de startplek lopen. Daarna mocht ik fietsen. En die route kende ik; had ik met Raimond Schikhof al eens verkend en dat was fijn, want ik kende de weinige scherpe bochten en het beetje rommelige parcour in Medemblik en Enkhuizen, dus ik vertrok met veel vertrouwen.

Tijdens het fietsen de eerste kilometers, goed drinken en nog iets eten. Ik lag heerlijk op mijn stuur en al snel begon ik mensen in te halen. Ook een paar Kika-deelnemers en groette hen en herinnerde hen er aan dat ze ook moesten genieten! Onder een weg door, ik lag op mijn stuur en at net een ontbijtkoekje toen ik door een flauwe bocht over twee dieper liggende putten reed; ik verloor haast controle over mijn stuur, kon herstellen en gelukkig direct weer door. De weg was helemaal vrij van ander verkeer. Alle vrijwilligers deden het zo goed, dat ik mij op geen enkele plek daar onzeker over voelde. We konden daardoor echt lekker volle bak doorfietsen. Doordat ik met Martin van Baekel ook het eten gedurende het fietsen met ligstuur geoefend had, ging mij dat nu voor het eerst eigenlijk goed af: ik piekte precies op het goede moment dacht ik vol trots. Uiteindelijk fietste ik 9 minuten sneller dan mijn opgestelde schema (ik meen 34,9 km/uur gemiddeld).

De laatste kilometers was ik al overgegaan op alleen nog maar vloeibaar voedsel, zoals zowel Gunilla, Martin als Raimond mij geadviseerd hadden. Daarnaast had ik inmiddels bijna vier bidons leeg gedrongen, dus bij het wegzetten van mijn fiets, moest ik wel even snel plassen voordat ik naar het lopen overging. Die wissel ging netjes alhoewel ik daar wel ingehaald werd door Kika-deelnemer Noël, die ik tijdens het fietsen een paar kilometer voor het einde nog had ingehaald. Ik begon met het voor mij laatste en echt zwaarste onderdeel; de halve marathon; 21 hele kilometers hardlopen! Mijn zwager Mark Keijzer, zelf vroeger een goede hardloper, had vooraf aangegeven: “Train niet meer dan 15-16 kilometer, want je moet heel blijven! Die laatste 5-6 kilometers ren je daarna op jouw basisconditie en de energie die het vele publiek, dat er ongetwijfeld staat, jou geeft.” Maar na drie kilometer ongeveer, midden op de Roode Steen onder aanmoedig van het vele publiek, kreeg ik voor de tweede keer kramp; weer die hamstring. “Ik ga niet finishen!”, was de gedachte die door mij heen ging. Ik ging rustig rekken, het krampgevoel verdween en ik ging heel rustig door met lopen. Het voelde weer beter, versnelde weer iets langs Veermanskade en de Korenmarkt en draaide met een lekkere pace de bierhaven in. En daar ging het weer mis, weer kramp…nu wist ik het eigenlijk zeker: “Ik ga deze Ironman, deze 21 km rennen, niet redden. Alle trainingsarbeid en het strakke eetregime tijdens de wedstrijd ten spijt; het gaat hem niet worden…..”

Ondanks die gedachten rekte ik bij Bierkade 3 iets langer. Een alleraardigste inwoner bood direct hulp aan. Die moest ik afslaan, want een Ironman moet het zelf doen, zonder hulp van buiten. Ik rekte nog wat…en ging heel rustig aan doorlopen. Even op de brug dacht ik dat het weer misging, maar een nieuwe kramp bleef uit, maar het vrat wel aan me. Ik moest nu gewoon finishen, geen tijdsdoelen meer…maar finishen. Het ging eigenlijk best prima verder, rustiger aan dan vooraf bedacht, maar gestaag. De eerste keer de Schellingkhouterdijk op, redelijk stijl omhoog, vreesde ik dat het weer mis zou gaan, maar alles bleef het doen. Geen kramp. Vlak voor elke verzorgingspost nam ik een gelletje en bij de post zelf ging ik lopen om het aangeboden water en de isotone drank rustig te kunnen opdrinken.

Ik werd links en rechts ingehaald, maar halen, finishen, dat was het doel. En het was alsof Mark mee had gekeken, want toen ik voor de tweede keer op de Schellinkhouterdijk liep, precies op het moment dat ik dacht, nu zou ik er echt wel eens willen zijn, viel mij pas het bordje 15 kilometer op (dat ik al eens moet hebben gepasseerd). Aan de ene kant dacht ik: “pfff..nog 6 km (!) wat een end!!!” Aan de andere kant dacht ik: “maar die laatste zes kilometer zijn wel de leukste; dwars door het volle gezellige centrum van Hoorn, waar mijn vrouw Karen en beste vriend Michel van den Hoek mij staan aan te moedigen, naast al die Kika mensen en vele andere hartelijke toeschouwers…. Eén groot feest!”

En zo werkte ik mij door die laatste kilometer heen en kwam nog twee oud collega’s van de provincie Noord-Holland tegen, die mij aanmoedigde en een high-five gaven. En toen bij het bordje 20 kilometer, nog één kilometer te gaan, dacht ik: “Dit had ik 16 kilo geleden echt niet gekund! En nu doe ik het; een halve triatlon.”

Want vorig jaar mei heb er zelf voor kunnen kiezen gezond te gaan leven, door mijn voedingspatroon en bewegingspatroon aan te passen. Door voor mijzelf sportieve doelen te stellen blijf ik daar ook alert op; die gezonde keuzes en viel ik niet alleen 16 kilo af, maar ben ik energieker en voel me ronduit beter. En die Kinderen, waar KIKA zich zo ontzettend hard en gepassioneerd voor inzet, hebben die keuze helaas niet! Daar kunnen wij, wij die daar wel voor kunnen kiezen, dus echt iets voor betekenen…! Dus eigenlijk heeft KIKA ook mij geholpen en ik daarmee hen (en hun fantastische werk!

Daarnaast heb ik prachtige mensen mogen ontmoeten die allen vanuit hun eigen verhaal en motivatie mee deden en allen warme mensen zijn. Trots op hen, trots op Kika en ook trots op mijzelf. Dankbaar voor mijn gezondheid, dankbaar voor de liefde en warmte die ik op mijn pad tref! En natuurlijk dankbaar voor een ieder die mij en daarmee Kika heeft willen steunen! Dank jullie allen.